Je kent ze wel, van die dagen waarop je wakker wordt en gewoon weet: ‘dit is níet mijn dag’… Een dag vol hindernissen, waarbij je alles uit je handen laat vallen, overal tegenaan botst en alles anders loopt dan gepland. Een dag die je liever overslaat. Iedereen heeft wel eens zo’n baaldag, maar vandaag is het een K-dag. Een K-dag – na de behandelingen tegen kanker – is anders dan een ‘gewone’ slechte dag; het is een Klotedag met de hoofdletter ‘K’.
Toen ik net na de diagnose borstkanker online op zoek ging naar informatie, stuitte ik op een verhaal van een man die na zijn eigen kankertraject binnen zijn gezin de term ‘K-dag’ introduceerde. Hoewel ik zijn naam niet heb onthouden, is zijn verhaal mij altijd bijgebleven. Wanneer hij zo’n K-dag had – die geheel in het teken van zijn kanker stond – hoefde hij dit maar te benoemen en zijn vrouw wist genoeg… Eén woord en zij wist dat haar man die dag wat ruimte en wat extra liefde nodig had.
Weten over ‘het bestaan’ van een K-dag helpt mij op lastige dagen en ik hoop dat het hetzelfde voor jou kan doen.
Er zijn dagen waarop ik wel kan begrijpen dat ik mij even wat minder voel. Bijvoorbeeld, als ik te horen heb gekregen dat een lotgenootje het niet heeft gered. Of als de halfjaarlijkse controles er aan komen, en ik mij onbewust toch wat meer zorgen maak dan ik aan mijzelf toe wil geven. Maar een K-dag overvalt mij vaak onverwachts, plotsklaps zonder reden, of wanneer ik nét teveel heb gedaan. Het is een dag waarop de kanker zich de hoofdrol hardhandig toe-eigent en die dag meestal niet meer afgeeft.
Een K-dag voelt loodzwaar door het ontbreken van alle energie, compleet knock-out, ondanks een goede nacht slaap. Dan overheerst de pijn in spieren en gewrichten, wat mij herinnert aan de chemo-tijd. Op zo’n dag komt de angst, of de kanker misschien toch terugkomt, weer even de hoek om kijken. Soms voel ik boosheid en verdriet, door zorgen over mijn toekomst, gezondheid, financiën en carrière. Er zit dan een brok in mijn keel die ik maar niet weg kan slikken. Op zo’n dag kijk ik met nostalgie naar mijn leven van voordat ik ziek werd en baal ik dat ik niet meer mee kan met mijn leeftijdsgenoten. Het voelt eenzaam op zo’n dag. Alsof niemand anders dit gevoel heeft of snapt.
Op zo’n slechte dag staan de kanker en de naweeën ervan weer even op de voorgrond. Het voelt op dat moment alsof het nog steeds mijn leven en lichaam domineert. Alsof je nog steeds aan het overleven bent, in plaats van te leven. Op zo’n dag heeft relativeren niet zoveel zin. Inmiddels weet ik dat deze onstuimige gevoelens deel uitmaken van het verwerkingsproces en het lichamelijke herstelproces. Hoe harder ik mij er tegen verzet, hoe zwaarder het wordt, en dus kan ik het maar beter accepteren: ‘dit is even zo’n K-dag’. Ook deze dag is nodig en hoort er nu eenmaal bij.
‘Het is oké om niet oké te zijn’
Misschien herken je deze dagen wel? Ik hoop dat je na het lezen van dit artikel weet dat je niet de enige bent en het bespreekbaar kunt maken. Het is oké om niet oké te zijn. Ook deze dagen gaan voorbij. Morgen is er weer een nieuwe dag om je positieve zelf te zijn, je veerkracht te tonen en het leven bij de teugels te grijpen, Kanjer.
