“Als we dan op pad gaan, zul je me dan altijd met je meedragen?”, vroeg Licht. “Ook op momenten dat je het gevoel hebt dat ik er niet meer ben. Zul je ook dan, op zijn minst nog, het besef hebben van mijn aanwezigheid? Ook als Donker of Duisternis op je pad komt?”
Wist ik veel. Hoe kon ik weten wat Donker en Duisternis betekenden? Ik kende alleen Licht op dat moment. Dus “ja”, zei ik zonder aarzeling, “Ik zal je altijd met me meedragen”.
“Dan gaan we nu op pad”, zei Licht.
“Vergeet dus niet, hoe donker het misschien ook zal worden, ooit wordt het weer lichter. Omdat ik jou ben. En jij mij”.
Wist ik veel. Ik wilde slechts één ding.
Beginnen aan een nieuw begin!
En zo begon mijn reis!
Voor Marion Tuik begon die reis al lang geleden. Een reis van licht naar donker en weer terug. Van verlies en verdriet, maar ook van veerkracht, groei en betekenis. Marion is dichter, getrouwd met Paul, moeder van drie volwassen zonen en inmiddels oma van drie kleinkinderen. Al meer dan veertig jaar werkt ze bij de Belastingdienst, maar wie haar ontmoet, merkt al snel: Marion is allesbehalve een grijze ambtenaar. Ze is een kleurrijk en gevoelig mens, die haar diepste gedachten en gevoelens omzet in gedichten die raken.
Die woorden begonnen ooit als een persoonlijke uitlaatklep. De zelfdoding van haar broer maakte diepe indruk op Marion en heeft haar gevormd, maar was niet de reden om te gaan dichten. “Soms begint het met één zin die in mijn hoofd opduikt,” vertelt ze. “Van daaruit ontstaat vanzelf een gedicht.” Inmiddels heeft ze er zo’n 150 geschreven en heeft ze twee dichtbundels samengesteld: Van Licht naar Donker en Van Donker naar Lichter. Van beide boekjes maakte ze slechts twee exemplaren: één voor zichzelf en één voor de psycholoog bij wie ze destijds een traject afrondde. Samen vertellen ze een verhaal over hoe het leven ons meeneemt door zware, donkere periodes – en hoe we altijd weer een weg terug naar het licht kunnen vinden.
Marions poëzie is oprecht en menselijk. Ze schrijft over verlies, rouw en afscheid, maar ook over hoop, troost en kleine momenten van geluk. Haar gedichten zijn soms rauw en confronterend, soms zacht en troostend. Ze geven woorden aan gevoelens die vaak moeilijk uit te drukken zijn, en bieden lezers iets kostbaars: herkenning. “Het mooiste vind ik als mensen zeggen dat mijn woorden iets bij hen losmaken,” zegt ze. “Dat ze zich gezien voelen, of dat ze troost of kracht vinden in wat ik schrijf.”
Die kracht wil Marion nu ook delen met Stichting Kanjer. Een groot deel van de gedichten van Marion sluit naadloos aan op de kernwaarden van Kanjer, daarom gaat ze speciaal voor onze stichting haar gedichten delen, waarin ze de reis van (ex-)kankerpatiënten en hun naasten probeert te vangen. Niet als afstandelijke toeschouwer, maar als iemand die meeloopt op hun pad. “Ik hoop dat mijn woorden mensen het gevoel geven dat alles er mag zijn,” vertelt ze. “De pijn, de boosheid, de worsteling – maar ook de glimlach, de liefde en de hoop.”
Of het nu gaat om een gedicht dat een glimlach ontlokt, of eentje dat precies verwoordt wat iemand voelt maar zelf niet kan zeggen – Marion gelooft dat woorden een verschil kunnen maken. “We veranderen allemaal door wat we meemaken,” zegt ze. “En juist in die verandering kan poëzie steun en herkenning bieden.” De grote droom van Marion is om haar gedichten ooit uit te brengen in een bundel, zodat ze met haar woorden nog meer mensen kan raken.
Binnenkort verschijnen de eerste gedichten van Marion op onze kanalen. We zijn trots dat zij haar reis met ons deelt – en dat wij haar woorden mogen doorgeven aan iedereen die ze nodig heeft.
